jann

Rzeczywistość jest tak parszywa, że na trzeźwo nie mogę jej pierdolić.

Znów.

Może jakieś motto?

Wiedząc, że nigdy już nie stanie na własnych nogach, a cuda rehabilitacji w postaci namiastki chodzenia są tylko niepotrzebnym oszustwem. Należy wzmacniać to, co jeszcze funkcjonuje. Ręce, aby nadawały wózkowi pęd służący jedynie pewniejszemu spotkaniu z najbliższą ścianą.

Tylko i wyłącznie. Czego byś nie starała się udowodnić.

Mój blog został kiedyś okaleczony.

Oczywiście, że mam wątpliwości, ale brnę we wszystkie moje posunięcia z uporem maniaka. I niech mi ktoś powie, że nadzieja jest mi obcą. Mówię o nadziei, ponieważ czasem nic innego nie znajduję na wytłumaczenie moich działań. Gdybym chciał kierować się rozsądkiem? Wtedy wszystko wyglądało by inaczej. Tyle, że strach pomyśleć o tym jak by to wyglądało.

I tego szaleństwa bronię zajadle.

Może czasem mamy błędne wyobrażenie o nich. Ideał... Coś pięknego. Ale z uwagi, że bardzo niewielu jest pięknych ludzi, wychodzi na to, że ideał jest subiektywny. Co dla mnie jest ideałem, dla innego kogoś może być ledwo punktem odbicia, albo czymś wstrętnym. Ale ja cieszę się z moich ideałów. Są moje, malutkie, ale są. I niektóre są uniwersałami. Dzień dobry i do widzenia. Proszę, dziękuję. Masz rację. Moglibyśmy zrobić coś razem? Kupimy mebelki, a potem siądziemy na trawie i będziemy patrzeć w gwiazdy. Wiem, że żyjesz w wyimaginowanym świecie, ale nie przeszkadza mi to.

Wątpliwości nie zabiją pragnień. Także nadziei - czego by nie dotyczyła.

Nie chcę już wypalać czterdziestu papierosów dziennie.

Pić czterech kaw z trzech czubatych łyżeczek każda.

Nie chcę bać się dzwonka telefonu.

Kryć po kątach własnego mieszkania.

Chciałbym, aby praca, z której właśnie wróciłem, posiadała cel.

Zamiast otwierać nową butelkę wolałbym patrzeć w niebo i mówić o minionym dniu.

Nie chcę wietrzyć podstępu w każdym słowie.

Wiem.

Wszystko, co powiesz może zostać użyte przeciwko tobie.

Prędzej, czy później.

Ale to także Ja.

Szczątki.